Ghislaine van Cauwenbergh 

 

Toen ik vorige week zondagavond mijn hond uitliet en in gedachten verzonken liep te wandelen langs het spoor, stopte er een grote amerikaanse camper naast me. Een raampje werd opengedraaid en een prachtige brunette vroeg me van achter het stuur de weg. Ze had een onmiskenbaar belgisch accent. Of ik de weg wist naar de Sorbetstraat. Die wist ik wel, want ik woonde er vlakbij. De uitleg was simpel. Zie je daar het Café? Daarna 2e links en 1e rechts.


Ineens zag ik wie ze was. Ghislaine van Cauwenbergh. Goh, wat had ik het van haar te pakken gehad. En wat vliegt de tijd. Hoe lang was het wel niet geleden? Over goed een maand precies dertig jaar realiseerde ik me. Ghislaine was de dochter van de buren van de oude Guy waar ik samen met Henk heel wat vakanties doorbracht om de vlaamse duivenstiel te leren. En om op zaterdagavond met Ghislaine het nachtleven van Kortrijk of Oudenaarde in te duiken natuurlijk. Maar noch ik, noch Henk mijn vriend, op en top hollands welvaren met zijn blonde krullen en zijn aanstekelijke lach, maakte ook maar enige kans bij haar. Ze had het op een of andere manier in haar bol, nee een duivenliefhebber maakte bij haar niet echt kans. Hoe oud waren we toen. Net zestien. En wat snapten we van het leven...


Ghislaine met haar bruine amandelvormige ogen en haar lange slanke benen. Ze was het echt. Van voren had ze intussen ook veel meer gekregen dan dat het vroeger het geval was. Een diep uitgesneden decolleté gaf meer dan voldoende in- en uitzicht op twee welgevormde rondingen. Ik had gelijk weer kriebels in mijn buik. Maar wat deed ze hier in Hilversum?


Ghislaine, ben jij het? Vroeg ik.


Ze keek me even strak aan en toen volgde een oplichtende blik van herkenning. Ineens stond ze naast me en vloog me om de hals. Ik hield haar even op armafstand van me vooruit. Ze was nog mooier dan ik me kon herinneren. En zo vrij was ze vroeger nooit geweest. Wel in de dromen van Henk en mij, maar die waren helaas nooit uitgekomen. En bij die gedachte werd ik meteen wat voorzichtiger in het al te stevig vasthouden van haar. Wat vroeger nooit gelukt was, waarom zou dat nu ineens wel kunnen? Het leek wel of ze iets van me moest. Of onze plotselinge ontmoeting toch niet helemaal plotseling was...


Wat doe jij hier zo ver van huis??


Je raad het nooit, zei ze, terwijl ze haar lange bruine haar in één gracieuze beweging met beide handen naar achter bracht.


Nee, dat zal wel niet, hield ik me op de vlakte.


Ik zit in de duivenhandel, viel ze direct met de deur in huis.


Wat??? Nee, zei ik, jij en duiven?? Hoe is het mogelijk, daar moest je vroeger toch helemaal niets van hebben?


Awel, dat is een lang verhaal, zei ze, maar als je even tijd hebt wil ik het je wel expliceren.


Ze stapte weer in en stuurde haar camper het even verderop gelegen parkeerterrein op. Daar stapte ze weer uit en nodigde me uit binnen te komen in haar luxueuze vervoermiddel.


Leuk hondje heb je, zei ze, maar bij jou past eigenlijk een wat grotere viervoeter.


Keuze van de meiden thuis. En daar de meeste stemmen gelden is het ditmaal een teckeltje geworden.


Ik heb er twee, twee meiskes dan, zei ze.


Ze haalde een grote portefeuille uit een handtas van krokodilleleer en liet me haar familiefoto's zien. Twee plaatjes van dochters had ze.


Goed werk, zei ik, daar ga je zker je handen nog vol aan krijgen...


Nou deze, zei ze, verkeert al wat.


Nog even en dan ben je grootmoeder, plaagde ik.


Hou op hé, zei ze en zette een dampende mok koffie voor me neer en ging strak tegen me aan zitten. Ik kreeg het er op slag warm van...


Ik zal je vertellen, begon ze haar verhaal, nog voor mijn twintigste was ik getrouwd met Gérard. En al gauw had ik mijn twee meiskes Aline en Alice. Maar wat kan het vreemd gaan als je gelukkig bent. Op een avond toen Gérard op weg was van de Universiteit van Gent naar huis is hij geslipt, uit de bocht gevlogen en tegen een boom beland. Op slag dood.


Ze pinkte uit een ooghoek een traantje weg.


Toen ben ik bij Johan, de notaris van het dorp gaan werken, want ik moest wat om handen hebben. En er moest natuurlijk ook brood op de plank komen nietwaar. Johan was weduwnaar en na verloop van tijd ben ik bij hem ingetrokken. En Johan had duiven en zo is het allemaal gekomen.


Hoe heet Johan van zijn achternaam, vroeg ik een beetje nieuwsgierig geworden.


Johan, Johan Bremdonckx, zei Ghislaine.


Maar die ken ik toch, zei ik. Organiseert die niet steeds die ophefmakende duivenverkopingen en heeft hij niet ooit "De Duivenkrant" overgenomen? Johan, wie kende hem niet in duivenland. Iedereen wilde wel bij hem in de gunst komen.


Jij en Johan? Ik kon mijn oren amper geloven.


't Is maar hoe je het bekijkt, maar we vormen zakelijk gezien een ideaal koppel en duivenhandel is de meest lucratieve handel heeft Johan altijd gezegd. En sinds we "De Duivenkrant" bezitten, zei Ghislaine hebben we goed grip op bijna alle handel gekregen. Alle belangrijke vlaamse tenoren sponsoren onze krant met groot geld. Zwart natuurlijk. Als we maar over ze schrijven zodra ze ergens een kermiskoers gewonnen hebben. Ons kan het niets schelen. Zolang het maar geld oplevert. En als wij het goed doen, dan leveren 's-winters de verkopingen van die egotrippers grof geld op. Zo beheersen we zo ongeveer de hele duivenmarkt. Wij bepalen over wie wel en over wie niet geschreven wordt. Als duivenliefhebbers goed spelen en ze een eigen winkeltje hebben, dan schrijven wij daar natuurlijk niet over. Tenzij ze natuurlijk met een heel aantrekkelijke deal over de brug komen.


Ik bemerkte wat harde trekken in haar gezicht. Trekken die er vroeger nooit waren geweest. Trekken die een vrouw als zij eigenlijk niet sierden, eerder ontsierden. 


Maar wat doe je vanavond in Hilversum, vroeg ik door, en nam een slok van mijn koffie.


Dat zal ik je laten zien, zei ze, want ik ben een gouden handeltje op het spoor.

Ze stond op, liep naar het bureau toe en startte een computer op. Termen als Windows95 en Netscape vlogen over het scherm.


Dat komt je vast bekend voor, zei ze. Ik onthield me van commentaar en keek mee over haar slanke gebruinde schouders naar wat ze allemaal uitspookte met haar vingers op het toetsenbord.


Kijk, met dit speciale programma, heb ik ingelogd in het computersysteem van het grootste postduivenrekenbureau hier in Nederland. Met geld regel je alles. En kijk eens wat ik in de databestanden gevonden heb? Het nationale concours van Orleans wordt gewonnen door ene Piet Zwartewater hier uit Hilversum. Op Teletekst stond hij als vierde geklasseerd, maar je ziet het, hij is toch winnaar maar dat weet hij nog helemaal niet. De liefhebbers die voor hem staan geklasseerd hebben een grotere afstand opgegeven om maar op Teletekst te komen. Voorwetenschap is een gouden handel. En hier, moet je zien wat die duif allemaal gevlogen heeft, een echte klasbak. Alleen informatie over de afstamming, dat is het enigste wat ik nog niet weet.


Je moest eens weten waar die duif vandaan komt, dacht ik bijna hardop.


Ik kan je trouwens nog een leuke anekdote vertellen over deze camper? Die heb ik enkele jaren terug verdiend met de aankoop van een internationale winnaar van Barcelona. Iemand van een woonwagenkamp met krijgertjes en opvangers had de wedstrijd gewonnen. Er zat dus geen pedigree met verhaal aan vast en die duif was voor alle handelaren onverkoopbaar. Maar niet voor ons. Ik heb René Verwegge uit Westland gebeld of hij niet bereid was dat pedigree voor een dik pak blauwe brieven in te vullen en dat was geen enkel probleem. Daarop ben ik direct met de duif naar hem toe gereden en heb ik hem ermee op de foto gezet.


Een foto die ik me nog maar al te goed herinnerde want ze had op de voorpagina van alle duivenkranten gestaan.


En gelijk contracten genoeg voor verkopingen van duiven van René, legde ze ten overvloede uit. Die duif is toen voor een recordbedrag naar autogigant D. Woe in Korea gegaan. Toen Woe die duif later goed beviel, hebben we nog een extraatje verdiend door het hele hok van die zigeuner daarheen te transfereren. Schitterend land overigens Korea. Kan ik je aanbevelen voor een vakantie. Zuid-Afrika trouwens ook, kwebbelde ze verder, Drakensbergen, De Kaap, het Krügerpark en diamanten. Moet je deze kanjer eens zien. Die heb ik van Johan gekregen. Hij moest wel, want als ik eenmaal ergens mijn zinnen op heb gezet, dan ben ik niet te houden. Vind je hem niet mooi? En ze ratelde alweer door. Daar zijn we ook gestart met de handel. We hebben er vorig jaar een grote verkoop georganiseerd. Met alle grote oude namen erbij natuurlijk. Want daar kicken ze op. En de hardvliegende nieuwe wonderboys gelijk geïntroduceerd. Hun duiven hebben we zelf weer teruggekocht, want daar betalen ze in Taiwan aan vastgestelde prijzen grof geld voor. Die laat je niet goedkoop weggaan. Dat was dus dubbel verdienen. Eigenlijk driedubbel want er kwamen nog heel wat nabestellingen op. Mensen denken nu eenmaal wat duur is dat dat het beste is. Daar moet je gepast misbruik van maken. De markt in Taiwan hebben we trouwens ook vast in handen. Mijn zus Michaela heeft eerst de taal geleerd en is er toen naar toe getrokken. Die chinezen windt ze als touwtjes om haar middelvinger. Een knipoog en ze doen echt alles voor haar. Als er iemand een handeltje wil beginnen, dan zitten wij ertussen en als ze niet schuiven, wel dan kunnen ze het shaken. We laten gewoon een verhaal rondstrooien dat zo'n liefhebber heel erg gunstig woont, weinig of geen konkurrentie heeft, met de massa speelt en geen ras heeft. Dan is de interesse ook meestal gauw verdwenen, want de taiwanees wil winnen en het gaat er om miljoenen. Ik heb er eens gescoord, door helemaal geen duiven te verkopen.


Dat moet je me toch eens uitleggen, vroeg ik.


Nou het werkt simpel. Je moet het kwaliteitsniveau zo gelijk mogelijk houden. Het werkt net als een loterij. Als iedereen kan winnen, dan is het goed voor iedereen. En dus ook voor ons. Als je één man alles laat winnen, dan laten ze 's-nachts de draak op je los en ben je je leven niet meer zeker.


Maar nu genoeg gepraat, ik moet nog naar Zwartewater om die duif op te halen. Hij denkt dat die duif een kado is voor mijn zoontje die pas duiven heeft. Zaken zijn zaken. En dan kun je maar beter op tijd zijn. 


Ze bracht snel wat extra rouge aan op haar lippen en schoof nog even een gouden rolex om de pols van haar linkerhand, hield de deur van de camper voor me open en zei dat ze me nog wel eens zou bellen. Oh, en of ik haar nog even de weg kon wijzen naar de Sorbetstraat. En weg huppelde ze het avondlijke Hilversum in. Het geluid van de tikken van haar naaldhakjes stierven geleidelijk aan weg in het donker.


De namen van de personen in dit verhaal zijn vanuit het oogpunt van privacy veranderd. Evenals de tijd en de plaats van handeling. Mogelijke overeenkomsten zijn toevallig. De plot in dit verhaal kan echter op iedereen slaan. Vooral op de kleine liefhebber die nog helemaal van niets weet en op een avond Ghislaine, kortgerokt, goed opgemaakt, hooggehakt en met een diep uitgesneden decolleté op de stoep van zijn voordeur aantreft.


Zit er dan helemaal geen hint in dit verhaal? Elke duivenliefhebber, als hij nationaal speelt, doet mee in een loterij. Een internationale winnaar van Barcelona tegen 25.000 duiven brengt toch al gauw 100.000 gulden op. Kunt u mij een loterij aanbevelen met een hogere winstkans? De hoogte van de prijs in deze loterij is een kwestie van onderhandelen. Laat u daarbij niet uit het veld slaan door de eerste de beste bekoorlijke brunette met een heel scala aan letterlijke en figuurlijke verleidingskunsten....