Een bekende Nederlander... door Piet Grasmaijer
Iedere postduivenspeler droomt er wel eens van: een groot kampioen zijn. Iedere week vroege duiven constateren. Topuitslagen als logisch gevolg van de inspanningen die je voor je duiven doet. Sportvrienden die met bewondering en misschien wel een tikje ontzag over je duiven spreken. Dat zijn van die dingen die we allemaal wel eens een keertje mee zouden willen maken.
Maar nationale of misschien wel internationale bekendheid heeft ook zijn schaduwzijde. Afgunst, roddel, achterklap. Mensen die zich tegen je afzetten alleen maar omdat je een bekendheid bent.
Om er achter te komen hoe het is om in de internationale duivensport bekend te zijn ging Brieftaubensport International op bezoek bij de man die in 1996 voor de derde maal één van de meest prestigieuze kampioenschappen van Nederland in de wacht wist te slepen. ABE in gesprek met NABvPkampioen Steven van Breemen.
PRESTATIES, PRESTATIES ...
Grootmeester Steven van Breemen (45) uit Hilversum heeft eigenlijk nooit om goede duiven verlegen gezeten. Het begon allemaal in 1965 toen hij een duifje opving van George Veijs uit Elsegem (België). Door de aderen van dat duifje stroomde het edele Desmet Matthijsbloed. Bij deze liefhebber werden diverse duiven aangeschaft. Door vakkundig in te telen en vervolgens te kruisen met het beste wat er onder de hemel vliegt heeft hij een stam duiven geformeerd die nu reeds zo'n 3 decennia voor prestaties op hoog niveau zorgt.
Al in de begin jaren '70 werd hij drie jaar op rij generaal kampioen van de kring Hilversum en omstreken. Door in 1993, 1994 én 1996 generaal kampioen van Nederlands grootste bond, de NABvP (± 17.000 leden), te worden bewijst hij dat zijn prestaties nog immer niet aan glans hebben ingeboet.
Maar meer nog dan indrukwekkende kampioenschappen te behalen, is Steven van Breemen in staat om jaar na jaar echte topduiven aan de start te brengen. Zo had hij in 1981 de 2e Beste vitesseduif in de nationale competitie 'Wie Heeft Ze Beter' (WHZB). In 1983 won hij tegen 5.383 duiven het NABvPbondsconcours vanuit Dourdan; een kunststukje dat hij in 1985 vanuit Chateauroux (8.139 duiven) nog eens herhaalde met zijn inmiddels beroemde 'Goede Jaarling'. In 1987 had hij de 1e en 9e Beste jonge duif bij 'WHZB'. In 1992 won Steven het concours van de Nederlandse Postduivenhouders Organisatie (NPO) vanuit Chateauroux (3.755 duiven). In 1995 nam zijn 'Magic Olympic Grizzle', na daarvoor reeds formidabel te hebben gepresteerd, deel aan de Olympiade in Utrecht. In 1996 tenslotte won Steven het NABvPconcours vanuit Etampes (11.789 duiven) en het NPOconcours vanuit Orleans (11.439 duiven).
Kortom, het is geen wonder dat de prestaties van Steven van Breemen door de jaren heen zowel in het binnen als buitenland niet onopgemerkt zijn gebleven.
BLOEMPJES VAN CATHARINA
Steven van Breemen is inmiddels, als het om de duivensport gaat, een bekende Nederlander geworden. Wanneer hij over een duivenbeurs wandelt ziet hij vanuit zijn ooghoeken de liefhebbers elkaar aanstoten en achter hun hand fluisteren: 'Dat is 'em'. Toch is die bekendheid geen doel op zich geweest toen hij aan de duivensport begon. Steven voelt zich dan ook zeker geen VIP. Hij wil een gewone liefhebber zijn.
Niettemin bezit hij een kenmerk dat veel liefhebbers ontberen. Steven van Breemen heeft namelijk een hekel aan 'Bloempjes van Catharina'. Catharina was ooit tsarin van Rusland. Zij stond bekend om haar enorme werklust. Toch vond zij in haar drukke leven af en toe de tijd om in de tuin te wandelen. Op een avond zag zij daar een wonderschoon bloempje. Zij wilde niet dat dat mooie bloempje door ruwe soldatenlaarzen vertrapt zou worden. En dus liet zij een soldaat naast het bloempje op wacht zetten. Na enige tijd werd die soldaat afgelost door een tweede soldaat. Vele jaren later stonden soldaten nog steeds op dezelfde plaats op wacht. Niemand wist meer waarom want het bloempje was uiteraard al lang verwelkt. Toch bleef men op die plaats wacht lopen omdat 'het al jaren gebeurde'.
Steven van Breemen is niet iemand die platgetreden paden blijft bewandelen omdat 'iedereen dat al jaren doet'. Hij is voortdurend op zoek naar het 'waarom'. Hij wil kunnen beredeneren waarom iets goed of waarom iets fout gaat.
Dat is de basis om op een hoger niveau te komen. Die eigenschap maakt dat Steven toch een tikje anders is dan andere duivenliefhebbers. Een gesprek over de duivensport gaat bij Steven dan ook altijd over het 'waarom'. En als zijn gesprekspartners niet diezelfde 'drive' hebben om te zoeken naar de oorzaak der dingen, dan is zo'n gesprek misschien wel gezellig maar voor Steven niet bijster nuttig. Met mensen als tandarts Willem de Bruyn uit Reeuwijk kan hij dan ook makkelijk een avondje vullen. Die zit op dezelfde golflengte.
SPRAAKMAKENDE UITSPRAKEN
Bovendien ervaart Steven dat hij door dergelijke liefhebbers als gelijkwaardig wordt beschouwd. Want dat is volgens hem een nadeel van bekend zijn: 'Bij iedere gelegenheid wordt je weer opnieuw beoordeeld en ieder woord wat je spreekt moet je op een goudschaaltje wegen. Ik heb het gevoel dat mensen ergens tegen zijn als ze merken dat ik er voor ben. Dat maakt het voor mij moeilijk om bijvoorbeeld op vergaderingen te spreken.'
Nu is het natuurlijk zo dat Steven zo nu en dan stevige uitspraken niet schuwt. Zo deed hij ooit in een interview een overnachtvlucht af als twee midfondvluchten in twee dagen waarbij je, om te presteren, veel geluk moet hebben. Dat werd hem door fervente overnachtspelers natuurlijk niet in dank afgenomen.
In de begin jaren zeventig ging Steven van Breemen op college bij de Hongaarse geneticus en duivenliefhebber, professor Alfons Anker. Hij deed dat omdat hij vond dat zijn prestaties er niet beter werden hoewel hij ervan overtuigd was dat hij de goede soort in handen had. Hij moest nieuw bloed inkruisen maar hoe vind je nu de juiste combinatiegeschiktheid? Het antwoord zocht en vond hij bij professor Anker.
Steven was zelfs zo overtuigd dat de theorie die hij bij Anker opdeed in de praktijk zou werken, dat hij in Nederlands grootste duivensportblad voorspelde dat hij binnen een paar jaar een échte nationale asduif zou kweken. De hoofdredacteur van dat blad vond dat zo'n boude uitspraak dat er nooit een vervolg op dat artikel is geplaatst.
Hoe komt iemand er bij om zo'n stoutmoedige uitspraak te doen? Als het niet was gelukt om zo'n asduif te kweken dan had Steven zich onstervelijk belachelijk gemaakt. Steven: 'Je bent jong en flap je er wel eens wat uit. Ik was er stellig van overtuigd dat het ging lukken. Maar ik kan mij nu wel indenken dat toendertijd mensen zich daaraan gestoord hebben. Ik zou dat nu inderdaad niet meer doen.'
Die zelfverzekerdheid, het geloof in eigen kunnen dat straalt Steven van Breemen bij voortduring uit. En niet ten onrechte. Achteraf bezien heeft Steven zelfs meerdere nationale asduiven gekweekt. U las daarover al eerder in dit artikel.
STRESS
Steven van Breemen is een duivenliefhebber pur sang. Er is geen jaargetijde of hij beleeft plezier aan zijn duiven. In het najaar breekt hij zijn hoofd over de selectie waar hij uren en dagen zoet mee is. Dan volgt de kweek, de puzzel om de koppels zo samen te stellen dat er nieuwe kampioenen worden geboren. En in de zomer uiteraard de wedstrijden. De spanning of de nazaten van de zorgvuldig samengestelde koppels ook inderdaad het rendement opleveren wat er van verwacht werd. Want dat is duivensport bij Steven van Breemen: niet het resultaat op de vluchten maar de resultaten van de kweek staan voorop. Voelt u het verschil?
Maar om zo lang aan de top van de Nederlandse duivensport te blijven lijkt plezier in duiven alleen nauwelijks toereikend. Of toch wel? Steven: 'Ik geniet er iedere dag van. Natuurlijk zijn er weleens momenten dat jezelf vind dat het minder gaat. Maar door mij te specialiseren op de eendaagse fondvluchten heb ik toch veel plezier van mijn duiven terwijl het mij verhoudingsgewijs minder tijd kost. Als je met één hok duiven het totale programma speelt dan kun je nooit het niveau halen wat je met specialisatie haalt. Je neemt deel aan minder vluchten dus je kijkt er als liefhebber meer naar uit terwijl het prestatieniveau ook nog hoger is.'
Steven van Breemen mag dan uiterlijk wellicht een koele kikker lijken. Helemaal vrij van zenuwen gedurende het vliegseizoen is hij niet. Het NABvPkampioenschap wordt vervlogen in het grootste competitieverband van heel Nederland waar de beste liefhebbers met hun beste duiven aan deelnemen. U moeten weten dat de concurrenten van Steven voor dit kampioenschap vooral in de voorvlucht gezocht moeten worden.
Iedere vlucht moeten de duiven van Steven van Breemen minimaal een uur langer vliegen. Steven: 'Natuurlijk bellen die mannen in de voorvlucht mij als zij een duif thuis hebben. Ik ga dan zitten rekenen om te weten hoe laat ik moet constateren om ze nog voor te kunnen zitten. Maar als je dan vervolgens nog een uur moeten wachten voordat er een duif thuis zou kunnen zijn, dan gieren de zenuwen door mijn keel. Ik krijg daar behoorlijk de stress van. Daar staat tegenover dat het een geweldige ontlading geeft als je binnen dat uur inderdaad een duif klokt!'
De kracht van het hok van Steven van Breemen zit 'm in het feit dat zijn duiven een team vormen. Zij worden allemaal op dezelfde wijze getraind en allemaal op dezelfde vlucht gespeeld. 'Programmaspelers moeten in één week misschien wel deelnemen aan een overnacht, een dagfond en een midfondvlucht. Al die duiven moeten anders worden voorbereid maar ze zitten wel allemaal op hetzelfde hok. Die duiven vormen geen team. Het is onmogelijk dat ze allemaal tegelijk topvorm hebben', aldus Steven van Breemen.
ALGEMEEN BELANG
Mensen in Steven's omgeving vonden hem vroeger maar een einzelgänger, hij kon slecht tegen kritiek en was vooral met zichzelf bezig. Zo was de algemene opinie. Tegenwoordig, zo zeggen zij, is hij veel meer in voor een praatje en een grapje, het is zelfs gezellig aan de bar. De man is veranderd, aldus mijn zegslieden.
Steven ervaart dat zelf niet zo: 'Ik doe geen extra moeite om populair te zijn. Maar misschien had ik vroeger mijn hart wat meer op de tong. Dat is natuurlijk een belangrijk gegeven. Want als je goed speelt wordt ieder woord van je bekritiseerd. Bovendien wordt je natuurlijk wat gematigder als je ouder wordt. En inderdaad, ik probeer tegenwoordig in mijn vereniging een stukje gezelligheid te vinden. Bovendien hebben wij een aantal goede spelers in onze club. En dat motiveert onderling ook natuurlijk.'
Het zelfvertrouwen van Steven van Breemen is spreekwoordelijk. Maar hij houdt niets voor zichzelf. Al zijn kennis deelt hij met collega duivenliefhebbers. Ooit nam hij de vertaling en uitgifte van professor Ankers boek 'a repülö keresztrejtvény' op zich. Was hij op de Nederlandse televisie te zien waar hij uitleg gaf hoe hij de kweek van zijn duiven met de computer begeleid. Onlangs las U in dit magazine nog over de ontwikkelingen op het gebied van postduivenvervoer.
Toch staat het eigen gewin bij Steven niet voorop. Hij heeft steeds het algemeen belang voor ogen. Vandaar dat hij bestuurslid is in zijn vereniging en kring. Vandaar ook dat hij betrokken is bij de grote reorganisatie die het Nederlandse duivensportbestel thans doormaakt. Immer weer bedenkt hij bij dit soort zaken hoe het mogelijk is om zo veel mogelijk liefhebbers bij de sport betrokken te houden. Dat kan volgens hem alleen maar door de sport zo eerlijk mogelijk en zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor alle liefhebbers.
BUITENLANDSE FAAM
Steven van Breemen heeft ook buiten Nederland een zekere faam opgebouwd. Niet alleen in landen als Duitsland en Denemarken, maar ook in de Verenigde Staten, Australië en Taiwan. Steven is daar oprecht trots op. 'Als mensen met mijn soort duiven goed presteren dan doet me dat wat. En helemaal als dat in het verre buitenland is want die mensen moeten zich toch een hoop moeite getroosten om aan die duiven te komen. En als die mensen vanuit dat verre buitenland dan ook nog mijn prestaties hier in Nederland volgen dan streelt dat je ego natuurlijk op een geweldige manier. Die bekendheid in het buitenland overkomt je. Het is leuk maar daar blijft het dan ook bij. Ik ben niet zo'n egotripper die daar voortdurend mee bezig is. Ik doe er ook niets voor.'
En dat laatste zien we al eens anders. Public relations in het buitenland is een vak wat verschillende liefhebbers goed verstaan. Zodanig dat de naam van hun duiven dikwijls meer waard is dan hun prestaties. Want het is doorgaans makkelijker om via advertenties bekend te worden dan met goede prestaties.
Ook Steven van Breemen heeft ooit in een blad dat ter gelegenheid van de beurs in Duitsland werd uitgegeven, geadverteerd. Hij werd toen vanuit Duitsland door zeer gerenommeerde liefhebbers benaderd omdat die niet geloofden dat de daarin vermelde uitslagen echt waren. 'Ik heb die liefhebbers toen uitgenodigd om in de auto te stappen en naar Hilversum te rijden om mijn uitslagen te controleren. Als ze één foutje zouden kunnen ontdekken had ik al hun onkosten betaald. Ze durfden het niet aan. Ze zijn nooit gekomen...', aldus Steven van Breemen die tegenwoordig zijn schouders ophaalt voor dergelijke afgunst. 'Ik heb dat soort gedrag inmiddels leren accepteren. Ik trek mij weinig aan van wat mensen van mij vinden. Plezier in je duiven hebben dat is veel belangrijker.'
Door zijn hobby heeft Steven van Breemen inmiddels al wel de gehele wereld afgereisd. Er is geen land op de wereldkaart dat op duivensportgebied een klein beetje mee telt of Steven is er geweest. Overal wilde hij de beste duiven in zijn handen nemen. Voelen hoe zo'n dier in elkaar steekt. Ontdekken welke fysieke kwaliteiten van een duif een goede duif maakt. Steven: 'Op mijn eerste reizen bezocht ik zo veel mogelijk hokken en liet ik in een paar dagen tijd een paar duizend duiven door mijn handen gaan. Zo gek ben ik tegenwoordig niet meer. Onlangs was ik op uitnodiging nog op een symposium in New York. Mijn gastheer daar wilde mij ook naar diverse hokken meeslepen. Ik heb toen bedankt voor de eer en gevraagd om een aantal plekjes in New York te tonen die de mensen daar zelf mooi vinden. Zo heb ik die grote wereldstad van een heel andere kant bekeken.' Steven kan nu dus op zijn reizen van meer dingen genieten dan van duiven alleen. Maar dat heeft wel tijd gekost, zo geeft hij toe. Want de duivensport zit nu eenmaal in alle vezels van zijn lichaam.
GEEN PROFESSIONAL
Denk niet dat de duivensport van Steven van Breemen geen offers heeft gevraagd. Ooit kocht hij samen met zijn vrouw het huisje aan de Leeghwaterstraat in Hilversum. Het huis was dringend aan een renovatie toe. Steven begon op zolder want daar moesten tenslotte de kweekduiven gehuisvest worden. Beetje bij beetje onderging het huis van boven naar beneden een metamorfose. Totdat in de huiskamer parket gelegd moest worden. Maar in diezelfde tijd liet Steven zijn oog vallen op een in zijn ogen geweldige duivin bij plaatsgenoot Jan van Erp. 'In plaats van parket heb ik toen inderdaad die duivin gekocht. Ik heb daar nooit spijt van gehad want de nakweek van die duivin was geweldig. Maar mijn vrouw stelde toen wel dat het de laatste keer was geweest dat uit de huishoudpot geld was gehaald voor de duiven. En ik moet zeggen: het is ook nooit meer nodig geweest. Ik heb voor mijn duiven nooit meer om geld hoeven vragen. Ze hebben daarna altijd hun eigen kostje verdiend.'
Maar wie nu denkt dat Steven sindsdien het geldelijk gewin in een prachtige bungalow op een riant landgoed met buitenmodel duivenhok heeft genvesteerd, komt bedrogen uit. Hij woont nog steeds in zijn kleine rijtjeshuis. Steven: 'Ik woon hier buitengewoon naar mijn zin. Ik ga nog iedere dag met plezier naar huis. En mijn duiven schijnbaar ook. Natuurlijk ben je wel eens jaloers als je in de krant die prachtige huizen met die schitterende duivenhokken ziet. Maar ik heb hier alles wat mijn hartje begeerd. Mijn accommodatie is misschien niet riant maar wel ruimschoots voldoende om de absolute top te halen.'
Maar al te vaak zie je dat liefhebbers die een aantal voorbeeldige seizoenen achter de rug hebben, hun kolonie verkopen om zo een mooie financiële slag te slaan. Dat met in hun achterhoofd de gedachte dat het volgende seizoen wel eens minder zou kunnen zijn en de waarde van de duiven daardoor in een vrije val naar beneden gaat. Steven van Breemen heeft een dergelijke verkoop nooit overwogen. Ondanks dat hij geld met een stel opgroeiende kinderen best zou kunnen gebruiken. Nee, sterker nog: bij Steven sneuvelen echte cracks zelden op het veld van eer. Zij gaan stuk voor stuk bijtijds naar Steven's eigen kweekhok. Bang dat dat ten koste van de prestaties gaat is Steven niet. 'Je moet de duivensport zien als een ronde ketting. Die ketting wordt gevormd door schakels als de liefhebber, de duiven, het hok, de verzorging en de kweekmethode. Als je die schakels nu maar niet zwakker maakt dan kunnen je prestaties niet achteruit gaan.'
Ook is Steven van Breemen nog steeds geen professional. Hij heeft net als tal van andere liefhebbers nog altijd een werkgever die acht uur per dag een optimale prestatie van hem verlangd. 'Ik ben mijn hele leven al idioot geweest van duiven. Daar heb ik misschien wel 'iets' mee voorbij laten gaan. Ik heb altijd op mijn duiven gestudeerd. Als ik iets anders had gestudeerd had ik het maatschappelijk waarschijnlijk verder geschopt. Maar spijt heb ik daar niet van. Als ik het leven nog een keer mag over doen, dan doe ik het weer precies zo.'
EPILOOG
Steven van Breemen is een man die zijn hele sportieve leven al puike prestaties neerzet. Prestaties waar velen van ons hun verdere leven alleen maar van kunnen dromen. Dat heeft hem tot een bekende Nederlander gemaakt.
Maar hij is van de weeromstuit niet naast zijn schoenen gaan lopen. Nog altijd is hij een begeesterd liefhebber die maar één ding voor ogen heeft: de beste zijn. Dat hij daarbij ook het algemeen belang van de duivensport niet uit het oog verliest, is al geschreven.
Neen, Steven van Breemen is ondanks alle successen gebleven wie hij is: scherp, eigenzinnig en een onderzoeker. Wars van sterallures. Hij is één van de meest succesvolste, misschien wel de talentrijkste maar in ieder geval de meest ambitieuze liefhebber met wie ABE ooit voor Taubensport International sprak!
26/5/96 Etampes 475 km. 11.789 d. 1, 2, 177, 234, 345, 387, 522, 827, 903, enz.
08/6/96 Orleans 535 km. 11.439 d. 1, 4, 15, 20, 44, 203, 410, 466, 617, 847, enz.
22/6/96 Bourges 610 km. 7.738 d. 2, 11, 44, 47, 84, 171, 187, 216, 281, 375, enz.
06/7/96 Montlucon 680 km. 6.510 d. 18, 19, 20, 27, 112, 145, 162, 163, 169, 206, enz.
20/7/96 Chateauroux 650 km. 7.108 d. 5, 64, 74, 87, 103, 105, 222, 232, 249, 261, enz.
17/8/96 Etampes 475 km. 14.955 d. 3, 44, 47, 66, 87, 163, 182, 185, 288, 317, enz.
31/8/96 Orleans 535 km. 14.497 d. 11, 12, 13, 37, 41, 68, 80, 165, 248, 250, enz.
14/9/96 Bourges 610 km. 2.808 d. 33, 82, 85, 141, 201, 240, 245, 250, 293, 302,enz.