In deze tijd van het jaar heb ik af en toe een hekel aan mijn duiven. Ja, u leest het goed. Dan wens ik ze niet het allerbeste toe als ze eens te meer verschrikkelijk dwars zijn. Het valt de duiven dan ook niet mee. Het hele jaar heb je op een hardstikke gezellig hok gezeten, waar het barst van de hoekjes en gaatjes om er achter weg te kruipen en waar je een heerlijk nestje kunt bouwen. Dan stopt de baas je zo maar in een ander hok en wil dan ook nog eens dat je daar dan ook direct weer naar binnen gaat. Kom nou toch effe, lange neus, hij bekijkt het maar!

Die houding van mijn duiven in deze tijd van het jaar, ja daar word ik wel eens echt niet goed van. De aantrekkingskracht van mijn jonge duivenhok is enorm. Ik hoef mijn aanstaande jaarling vliegduiven dan ook echt niet van het oude duivenhok los te laten, als ze daar nog geen nest hebben, in de hoop dat ze daar dan ook weer naar binnen lopen. Dat kan ik dus echt vergeten. De eerste weken dat ik ze vanuit hun nieuwe hok uitlaat zijn voor mij dus echt een crime. Ik moet ze laten weten dat ze op het jonge duivenhok niet meer welkom zijn. Ze worden in hun kladden gepakt en stuk voor stuk in hun nieuwe woonst, via de klep en de superval, naar binnen geduwd. Na een paar keer zijn ze die handelingen méér dan zat en beginnen ze te "schrikkeren". Stuiteren een paar keer op het platte dak van het jonge duivenhok en roetsjjj gelijk weer recht omhoog de lucht in. En als dat spelletje in de schemer wordt uitgehaald dan werkt dat best wel op je zenuwen.

Gisteren, 10 februari, was het weer eens zo ver. En voor de tijd van het jaar vrij vroeg. Om kwart over zes in het bijna donker viel de laatste ploeg van een stuk of 20 op het jonge duivenhok en met pijn en moeite kon ik ze erin lepelen. Pak van mijn hart.... De oorzaak van het geheel is punt één de zachte winter en punt twee een test van mij om te zien of met wat meer training in de wintermaanden de laatste slagpennen beter zouden ingroeien. Normaal houd ik ervan om de trainingen af te bouwen en vanaf half november geen duiven meer te laten trainen. Twee maanden rust en dan weer rustig beginnen met de trainingsopbouw. In die periode vallen normaal de laatste twee grote slagpennen en daar hebben diverse van mijn jonge duiven al jarenlang problemen mee die goed te laten ingroeien. Ze blijven bij sommige jongen in de huls hangen. Als je dat niet op tijd bemerkt, dan heb je een probleem. Dan heeft zo'n jonge duif een half ingegroeide buitenste pen. Omdat ik in de winterperiode mijn jonge duiven wekelijks vast heb voor de selektie, onderken ik het probleem vrij snel. Dan is het een kwestie van de kurk van de fles peuteren en dan groeit de pen wel weer verder. Bovenop de huls verhindert in zo'n geval een prop de doorgroei en dan blijft de pen voor een gedeelte in de huls steken. Zoals u inmiddels weet ben ik er een nadrukkelijk voorstander van om moeder natuur zoveel mogelijk zelf alle problemen te laten oplossen. Door de zachte winter kon mijn vrouw beurtelings de jonge doffers en duivinnen bijna om de dag tot aan de jaarwisseling toe buiten laten. De problemen met de ingroei van de pennen was minder, alleen maar doffers dit jaar, maar ze waren er toch nog bij een stuk of vijf, zes. Ik sprak er met Henk de Weerd over. Die wist er geen antwoord op. Ik denk, zo zei hij, als je er al jaren hinder van ondervindt, dat dat iets is wat bij je stam duiven is gaan horen. Een kwestie van mee leren leven. Wat ik er dit jaar dus gratis bij kreeg was, dat mijn duiven behoorlijk goed getraind de winter in gingen. En dat is nu goed te merken. Na drie keer buiten laten joegen gisteren middag de duivinnen weer als heksen op bezemstelen in de rondte. Als balletjes vlak op elkaar, dan weer keihoog, dan weer vlak tussen de huizen door. Er zaten geen hoorbare remmers tussen, geen fluiters. En geen zichtbare: scheefvliegers. De gang zat er gelijk in voor dik anderhalf uur. Ik ga ze vandaag maar eens een dagje binnen houden. Goed voor de duiven en goed voor mijn eigen zenuwen....

Binnen op het hok gaat alles redelijk naar wens. Op het Bovenhok is een koppel eieren gesneuveld en kon ik het koppel niet meer bewegen op stenen eieren plaats te nemen. Jammer voor de regelmaat. Het probleem was de bovenbuurman die een extra stekje zocht om overdag te kunnen gaan zitten of mogelijk een extra bak trachtte in de palmen voor de tweede ronde. Het is hem even duidelijk uit gelegd dat dat niet de bedoeling kon zijn. Hij werd voor een paar dagen bevorderd tot boeienkoning Houdini. Toen was de lol er gauw af. Op het Keukenhok kwam een duivin niet zo gemakkelijk van haar eieren af. Met leggen bedoel ik. Na een paar dagen aankijken ben ik aan de slag gegaan om haar met wat hulpmiddeltjes er weer bovenop te krijgen. Tegen mijn zin. Dat wel, maar het is echt een super en dan probeer je het toch maar. Hier was niet de bovenbuurman het probleem, maar bovenbuurvrouw. Zij zag het gebeuren dat benedenbuurvrouw haar eieren een beetje links liet liggen en dat benedenbuurman daar niet zo goed raad mee wist. Toen nam zij het probleem maar even voor haar rekening en kieperde het hele stel er maar gelijk uit en ging vervolgens zelf op de eieren zitten. Ook dat probleem werd snel even getackeld. Voor de rest is het pais en vree. En zodra alles de weg naar de juiste klep weet te vinden, kan er begonnen worden met de hele zaak naar de hand te zetten. Het zal een pak van mijn hart zijn als dat zo ver is! 

Bij de kwekers op zolder is het een zootje aan het worden. Op het moment is het 's-avonds vrij helder en volle maan. Dat is het sein voor het spul om de hele nacht maar aan te donderjagen. De jongen worden nu al vrij groot en dat is het sein om een nieuw nest te beginnen. En als moeder de vrouw ook maar één sluiks oog werpt naar vader, dan is het gelijk jagen voor het tweede koppel eieren. Eigenlijk wil ik dat best wel dat dat volgende koppel eieren er vlot komt, want dat geeft me de ruimte om van een koppel waar wat mis liep nog iets van de derde ronde uit te proberen. Maar op het moment is het een losgeslagen bende geworden. Alles is overal tegelijk druk bezig en het vliegt aan alle kanten langs en over je oren. Dat is me nu net even te druk voor het goede. In der haast zijn er al een paar eieren gesneuveld door overijverige vreemde doffers. Maar het moet maar. Ze zijn niet af te remmen in hun ijver de natuur zijn loop te laten hebben. Dat kan door twee dingen komen. Het licht wat 's-avonds nog steeds brandt en daardoor zorgt voor over-activiteit. Ik heb het wat teruggeschroefd in tijd en in intentie. Minder TL en meer gewoon licht en minder lang van tijd. Of het kan komen door een proef die ik aan het nemen ben. Zo langzamerhand weet iedereen dat verduisteren tegen de natuurwetten is. En dat sinds we met zijn allen zijn begonnen met verduisteren dat het adeno-coli syndroom zijn opgang is begonnen. Dat is inmiddels een internationaal probleem geworden en ook bij mij steekt het zo nu en dan in de eerste levensmaanden van de jonge duiven de kop op. Als dat gebeurt dan kost dat onherroepelijk duiven. 4-in-1 is een probaat geneesmiddel, maar ik wil eens kijken hoelang ik zonder de chemie af kan. Sinds de eerste jongen in de schotel liggen ben ik gestart met Entrodex in het water te doen als een soort natuurlijke bescherming tegen Adeno-coli. En ik ben van plan dit net zo lang vol te houden tot de eerste problemen zich openbaren en als dat zo is, dan zijn we weer een stapje verder gekomen om het probleem onder de knie te krijgen en te houden. De jongen groeien inmiddels als kool. Daar is niks mis mee, maar hun ouders breken echt heel de tent af. Ze gaan gewoon hun eigen gang en doen net of je er niet bent. Vliegen recht op je af net alsof je er helemaal niet staat. Een beetje zenuwentoestand. Maar laten betijden. Het zal zijn tijd wel uit duren.

Bij de vliegers heeft ook alles zo zijn draai gevonden. Zo af en toe neem ik er eens een in handen om ze op hun gewicht te controleren. Wat me teveel naar mijn zin op viel was dat ze ietwat licht van gewicht waren. Licht van soortelijk gewicht, licht van gewicht in verhouding tot omvang. Meestal zit er dan lichtelijk het geel onder. De laatste kuur die ze hadden gehad was in augustus van vorig jaar. Zowat een half jaar geleden dus. Omdat ze me toch ietwat teveel naar mijn zin uit hun straatje roken, heb ik maar de knoop doorgehakt en er een kuurtje van een dag of drie aan gewaagd. Het resultaat was direkt merkbaar: het oude dons stóóf er vanaf. Het lag tot op de stoep aan toe, zodat me gevraagd werd die verenbende eens op te vegen. Toch moet je oppassen niet al te voortvarend te werk te gaan, want je zet toch het een en ander in werking. Namelijk de rui. Anderzijds is het een goed teken. Maar alles in gepaste mate. Zo is duivensport. Overal waar te voor staat, daar moet je voor oppassen. De periode van licht geven bij de weduwnaars heb ik daarop gelijk maar wat aangepast en korter ingesteld. Als alles zo meteen goed zijn weg vindt naar huis en haard, dan zet ik het gelijk helemaal uit.

Deze tijd van het jaar heeft zo zijn specifieke oude tradities en gebruiken. In vroeger jaren ging je met je snoeptrommeltje in de vastentijd naar oma toe om er binnenin die trommel nog een grotere plaktroep van te laten maken dan dat het er al was. Het hoorde er zo bij. Vastentijd een tijd van schoonmaken op alle gebied. Als ik in die periode dan bij mijn oma aan kwam zetten, dan kan ik me nog goed herinneren dat ze mijn aanwezigheid nooit zo goed konden gebruiken. Het hele huis stond dan op zijn kop. Ramen en deuren tegen elkaar open. De waslijn vol met tapijten en rondrennende tantes met mattenkloppers eromheen. Het stof vloog je om de oren. Kom op wegwezen joh, zei mijn oom dan, het voorjaar is die vrouwmensen weer eens in hun bol geslagen, we gaan kijken of we nog wat herten in het bos kunnen vinden. De lente is tijd van grote schoonmaak. In huis, in de tuin, maar ook van binnen in je body. Dat is de oorspronkelijke gedachte achter de vastentijd. Het lichaam en de geest moeten van ongerechtigheden gezuiverd worden. Religie. Traditie. Wat de betekenis precies is, de moderne mens staat er niet zo meer bij stil en een aloud gebruik verdwijnt uit eens te meer uit onze jaarlijks terugkerende gewoonten.

In deze tijd als de weduwnaars eenmaal op het nest zitten is het in het duivenhok ook tijd voor zulk soort zaken. De spieren moeten weer losgegooid worden. Het hart moet weer geconfronteerd worden met een ander slagritme: dat van jagen door het luchtruim. Dat kun je in de hand werken. Een geelkuurtje is er daar één van. Er zijn er meer, maar ik doel eigenlijk op wat meer natuurlijke zaken. Als je ze zo'n natuurlijke kuur geeft, doe dat dan minstens zeven dagen lang. Het duurt wat langer voordat je resultaat ziet. Iedereen kent de Colombine duiventhee. Geef het maar eens zeven dagen aan een stuk en kijk eens hoe mooi blank ze er in hun vlees van worden. En hoe mooi strak ze trekken. Een thee kuur, daar start ik meestal mee. Vervolgens een week lang een prei in rolletjes snijden, even licht de kook erover en het hele zaakje zo in de drinkpan gekieperd als een soort soep. Dan volgt een knoflookkuur. Voor elke drinkpan wordt een hele knoflookbol gebruikt. Van elke bol worden de afzonderlijke teentjes half ingesneden en vervolgens verdwijnt de hele bol voor een paar weken in de drinkpan. Iedere dag de drinkpan bijvullen met water en niet schoonmaken. De drab onderin lekker laten zitten. Als de spruiten van de knoflook de deksel van de drinkpan optillen, dan heeft u de goede bolletjes ingeslagen. Zo krijgt u uw duiven gemakkelijk en zonder al te veel kosten op een natuurlijke wijze gezond en in vorm. Door het duivenlijf lekker schoon te maken. Mijn vrouw weet dan meestal hoe laat het is als ik een kookplaat in beslag neem en zodra ik aan de knoflook ga, dan zegt ze: "en nu mijn keuken uit met die stinkbende!!"

Flauwekulverhaal zegt u en bladert snel verder of denkt u er meteen aan om nu al een voorsprong te nemen op de konkurrentie.... Of denkt u hij schrijft toch niet wat hij nu precies wel doet.... Misschien voor mij juist een reden om dat toch te doen.... In ieder geval is het de Jan de groenteman bij u op de hoek die er wel bij vaart....