In deze tijd van het jaar hoort alles goed op de rit te zitten in en om het duivenhok. Helaas is dat dit jaar een groot probleem. De jongen gaan nu de derde week in dat ze op eigen benen staan en in totaal zijn ze nog maar drie keer los geweest. De oude duiven zijn al in geen week buiten geweest. Het weer is hopeloos van slag. De ene storm wisselt de andere af. En de regen komt met bakken uit de lucht vallen. De landerijen staan half onder het water en de sloten en vaarten staan tot aan hun nek toe vol met water. Als u dit leest dan gaat het spel met de duiven over een week of drie op de wagen bij heel wat afdelingen. En als ik dit schrijf huilt en giert de storm uit volle kracht om het AMC. Dan vraag je je af waar moet dat heen…

Om succesvol met duiven aan wedvluchten deel te kunnen nemen moeten ze ten eerste goed zijn getraind en ten tweede goed zijn afgericht. Die twee dingen zijn heel belangrijk in deze fase. Anders werkt het niet echt. En dus kan het eigenlijk niet wat we willen. En is het vragen om problemen. Het zou allemaal nog net kunnen, maar dan moet het weer zich eindelijk eens van de goede kant laten zien. De vooruitzichten voor deze week zijn nog meer water en wind. De manden moeten dus noodgedwongen nog even in het vet blijven.

Er is door wetenschappers al zoveel over geschreven. Het klimaat is behoorlijk aan het veranderen. De zomer komt erg laat op gang en loopt zowat door tot in november. De winters zijn veel te warm. En het voorjaar te winderig, te donker en te nat. Vorig jaar zijn we door de MKZ crisis aan een kleine ramp met de sport ontsnapt. Het memorie van de duivenmelker is kort, maar de aprilmaand was vorig jaar donker en nat. Rampzalige omstandigheden om duivenvluchten te organiseren. En toen we eindelijk mochten beginnen brak een periode van goed weer aan. Het vitesse seizoen verliep overal dan ook overal voortvarend. Maar het kan verkeren….

Wat ik wil zeggen, als het moet passen we ons geluidloos en zeer vlot aan (overheidsverbod tot het houden van wedvluchten in verband met de MKZ), maar zodra we het zelf voor het zeggen hebben, kan er ineens niets meer. Vluchtprogramma = vluchtprogramma en daar verander je niets aan. We weigeren om ons gezonde verstand te gebruiken en naar buiten te kijken. Ik ken melkers genoeg die over een week of drie heel hun hebben en houden inkorven zonder dat ze een meter mand gehad hebben. Want als je niet mee doet ben je gezien voor het kampioenschap. Toch?? Of een of andere ijverige clubbestuurder komt op het lumineuze idee dat er op Paaszaterdag best wel een eierenvlucht gehouden kan worden. Want het is toch zo gezellig. Het kan je hele seizoen in een keer naar de Filistijnen helpen. Goede duiven voor weken uitgeschakeld of misschien wel voorgoed. Had je maar… Tja…

Al jaren wordt er gepraat over specialisatie in de duivensport. Over aanpassing van de kampioenschappen. Over het invoeren van joker vluchten. Stel het eens voor in uw club op de vergadering. En u ziet gelijk uw clubmakkers denken: “Zou ie er voordeel aan hebben? Zal best wel. Anders komt ie er zeker niet mee. En dus stem ik mooi tegen”. Zo gaat het maar al te vaak en lukt het alsmaar niet om dingen te veranderen die goed voor de sport en goed voor het gezin zijn. Vooral het laatste wordt nogal eens vergeten. Duivensport kost enorm veel tijd. En als je het goed wilt doen dan is er bijna geen tijd over voor vakantie met het gezin. En al helemaal niet in het vliegseizoen. Stel je voor dat iemand twee “jokers” inlevert en 3 weken op vakantie gaat. Het idee alleen al!

Ik heb 3 dochters die angstvallig hun verkering uit de achtertuin weghouden. En gelijk hebben ze ook nog eens een keer. Het virus mocht eens overwaaien! Met ons systeem hebben we wel over ons afgeroepen dat er in deze moderne tijd geen of maar heel weinig nieuwe beoefenaars van de duivensport bijkomen. Ik kan me nog voorstellen dat het een aangename vrije tijdsbesteding voor de jeugd kan zijn in streken met weinig vertier. Maar zodra die jeugd groter is gegroeid en aan samenwonen gaat denken, dan komen ze er al rap achter dat er hard met zijn tweeen gewerkt moet worden om het huis af te kunnen betalen. Tijd voor duiven is er in dat jachtige leven niet meer. En daar waar er wel duiven om het huis vliegen gaat men ook graag op vakantie om de stress kwijt te raken. Gun daarom ieder het zijne en laat iedereen in zijn eigen waarde. Dan zullen er melkers bijkomen. Anders niet.

Dat houdt in feite in dat wij ons op alle niveau’s veel professioneler zullen moeten gedragen. En dat begint al op clubniveau waar een melker die eens lekker op vakantie wil met zijn vrouw toch de mogelijkheid geboden wordt om toch een kampioenschap te kunnen halen. Afdelingen en NPO zouden hier ook veel meer rekening mee moeten houden. Voorlopig overheerst echter de kinderachtigheid van “ik niet, dan hij ook niet”. En verandert er maar weer eens niets. Behalve dan dat er leden bedanken en dan lekker op vakantie gaan. En een kanariepietje nemen die je in de vakantietijd met kooi en al bij de buren kunt parkeren.

Nog maar heel kort geleden schreef ik over een nog onbekend fenomeen: schimmels op het voer en de toxines die duiven daardoor binnen krijgen. Vijf jaar geleden kwam ik bij het controleren van een container een partij mais tegen die helemaal blauw uitgeslagen was van de schimmel. De convoyeur was echt van plan om dat aan de duiven te geven. En toen ik hem voorstelde om beter voer te regelen draaide hij zich om en liep weg. Dan helpen allen nog maar rigoreuze handelingen, zoals alles in de sloot kieperen. In plaats dat mijn eigen afdeling zich professioneel gedroeg en de convoyeur of de vervoersstichting op de vingers tikte, reageerde ze onprofessioneel en droeg schrijver dezes een aantal jaren schorsing voor… Overigens wie heeft het bij zijn club, vervoersstichting of Afdeling aangeslingerd? Nou??

Ik heb een goede vriend in Portugal wonen: Joao Carlos Coelho. Al enkele jaren worstelt hij met gezondheidsproblemen met zijn duiven die hij met de beste wil van de wereld, met de beste dierenartsen en met de beste geneesmiddelen maar niet opgelost kreeg. Zijn duiven wilden niet eens het hok uit om te trainen. En als hij ze eruit joeg, dan vielen ze binnen 5 minuten allemaal hijgend op de pannen van het hok. Meedoen aan wedstrijden had dan ook geen enkele zin. Gisterenavond belde hij me op. Zijn duiven stonden weer als stipjes aan de hemel. Een uur lang. Joao was overgelukkig. Het probleem was opgelost. Wat het was??

Het beste was niet goed genoeg voor Joao zijn duiven en het allerduurste soort voer van een gerenommeerde Belgische firma stond steeds op het menu. Hij liet het speciaal komen. Toch zat hier het probleem in opgesloten. Dat dure voer kocht niemand daar in Portugal en daarom bleef het lang in het schap van de voerbaas liggen. Te lang. Ik had hem het advies gegeven om voer van Portugese makelij te voeren waar de omloopsnelheid hoog van was. En zie: probleem opgelost! Samen zullen we gaan kijken in hoeverre de duiven zelf niet naar de bliksem zijn. Want toxines doen echt rottige dingen in een duivenlichaam. Dit betekent dat tegenwoordig een duivenliefhebber zelf zeer professioneel moet denken en handelen. En dat je absoluut niet zonder goede, professionele informatiebronnen kunt.

Vorig jaar heb ik als deskundige op het gebied van het lossen van postduiven een site gebouwd die het werk van de lossingscoordinatoren een stuk plezieriger en eenvoudiger (lees: professioneler) moest maken. En heb ik er een avond tegenaan gegooid en de heren het een en ander uitgelegd. Die avond heb ik helaas moeten vast stellen dat er bij heel wat lossingscoordinatoren het een en ander ontbrak aan kennis op hun eigen vakgebied. Van huis uit had ik die kennis ook niet. Maar vroeger zat je als Kringbestuurder automatisch in het bestuur van de Vervoersstichting. En toen werd me gevraagd of ik maar niet eens de duiven wilde lossen. U begrijpt dat ik dat allereerst geweigerd heb omdat ik er geen verstand van had. Eerlijk is eerlijk. Maar ik was een goede melker en ik kon dat best. Toen heb ik me in de materie verdiept en de functie uiteindelijk toch aanvaard. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat heel wat lossingscoordinatoren ook op een dergelijke manier in hun functie zijn gerold. Een taak met een enorme verantwoordelijkheid. Een taak die professioneel uitgevoerd dient te worden want er hangt zoveel van af.

Ook op het allerhoogste niveau is men absoluut niet doordrongen van het feit hoe broodnodig het is om professionaliteit in te brengen en daar waar nodig verder te ontwikkelen. Helaas werd daar eens te meer blijk van gegeven in het jaarverslag van de secretaris. Mensen die uit het bestuur stappen om wat voor reden dan ook krijgen nog een zetje na. Professioneel? Ik durf het te betwijfelen. Toen ik eruit stapte schaamde ik me er voor de reden naar buiten te brengen. Ik heb het woord in dit artikel al diverse malen gebezigd. Het staat er trouwens ook boven. Zet u er zelf maar “on” voor. Neemt u van me aan dat ik in de korte tijd dat ik in het NPO bestuur zat flink mijn handen heb laten wapperen. Ik heb een uitgebreide nota geschreven die onder de tafel werd gemoffeld. Een jaar na dato moet ik helaas concluderen dat er niets mee gedaan is behalve wegmoffelen dan. Maar dat valt op te lossen.

De hele organisatie onprofessioneel? Nee, zeker niet. In mijn bestuurstijd heb ik kennis gemaakt met een club zeer professionele mensen: de WOWD. Het is jammer te moeten concluderen dat deze terzake deskundige club mensen als bufferzone wordt gebruikt naar buiten toe. Om te laten zien dat we toch zeker bezig zijn met het welzijn van onze duiven. Aan me je weetwel. Een vinger over de streep en ze worden op hun plek gezet. Alleen het bestuur maakt beleid wordt er dan op tafel gegooid. En dan is het over en uit voor deze professionele club en is het een praatclub geworden. Niets meer en niets minder.

Hoe het dan dan verder moet? In het kader van de Wet Welzijn Dieren wordt er van ons professionaliteit verwacht. In de concept wet staat dat wedstrijden met dieren verboden zijn. Van de overheid hebben we de gelegenheid gekregen om die wet zelf in te vullen. Mooier kan haast niet. Die gelegenheid gaat nu zijn tiende jaar in. In die tien jaar hebben we kunnen laten zien hoe professioneel we zouden kunnen zijn. Het antwoord kennen we. Zelf ben ik benieuwd naar de vraag die op een keer vanuit de overheid komen gaat: hoe zit het ermee?? Ambtelijke molens draaien langzaam. Maar op een goede dag wordt er ergens een laadje geopend en een map gevonden met erop geschreven: duivensport. Daar valt niet aan te ontkomen. Iedereen die een beetje logisch denken kan, is in staat om dit artikel verder af te maken en te schetsen wat de mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn. Kunnen we eindelijk ’s-zomers op vakantie!