Toen ik vanmorgen in de trein naar buiten zat te staren naar de mistvelden boven het Naardermeer en de Keverdijkse polder waren mijn gedachten bij de duiven thuis. Wat anders… Ik moet dit nog doen en ik moet nog dat doen. En dit niet vergeten. Dat eens proberen… En kijken wat het resultaat is. Het gaat allemaal niet vanzelf!
En schoot het ook door mijn hoofd: ik moet vandaag ook nog een artikel voor Winning schrijven. De afgelopen 9 jaren is hier en in het beheren van de site enorm veel tijd in gaan zitten. Dat vergeten velen voor het gemak die hiervan in het verleden veel voordeel van hebben gehad wel eens… Duivensport: u weet het ikke en de rest… En valt er niks meer te halen, dan een wegwerpgebaar en er deugt niks meer van. Let op u zult het gaan missen… Straks. Al die jaren zijn mijn eigen duiven vaak vergeten voor u. Maar nu zijn de rollen weer aan het omdraaien en valt het best wel eens moeilijk om weer aan alle kleine dingen te denken. En niets te vergeten. Want fouten maken doe je best zo min mogelijk. Je word er namelijk gelijk op afgerekend!
Het duivenseizoen is inmiddels twee weken onderweg. De start was ok. De duiven kwamen goed af maar het resultaat viel enigszins tegen. De fondduiven, doffers en duivinnen, voelden als zakken aan bij het inkorven en ik heb niet kunnen uitpuzzelen waarom. De dagfonders voelden te zwaar aan voor een kort stukje met de wind eronder. Ik begon met 4-5 in de club met nog een duif in de top tien. In de Kring eindigde de eerste duif net buiten de top 100. Maar de manier hoe ze afkwamen, er zat wil achter het naar beneden vallen, gaf aan dat de duiven er vertrouwen in hadden. Ik had 15 duiven op de uitslag van de 40 duiven mee. Hiervan waren 27 fondduiven. Dus de echte uitslagen moeten van twee handenvol jaarlingen en drie overjarige doffers komen. Dus kan er van retteketet echt nog geen sprake zijn.
Zaterdag was de testcase: Strombeek 160 km duivenweer met een bij flarden stormachtige wind op kop. En dan zijn er geen uitvluchten meer. Of ze goed of slecht zijn in alle opzichten, je weet het meteen. Weer 40 mee. De fondduiven voelden goed aan en de dagfonders waren hard maar licht. Veel beter dan de week ervoor. Dus zoals het zou moeten zijn. Maar met duiven weet je het nooit…
Ik moet zeggen dat ik met plezier heb zitten wachten. De eerste, een zwarte jaarling, viel op 14:04 werkelijk als een steen uit de lucht en binnen het half uur had ik 36 duiven thuis van de 40. En dat is helemaal niet gek met al die luie fondduiven die normaal voor ieder uur vliegen 10 minuten toegeven op de sprinters. Net zoals de week ervoor 15 prijzen van de 40. De dagfonders scoren 13/10 dus super. Met de zege in de club en nog 2 in de top tien. Maar de prijzen waren kwalitatief veel beter dan de week ervoor. Dus we zijn op de goede weg. En dat is best plezierig na een jaar tobben terwijl je steeds je hersens dagelijks pijnigt waardoor het überhaupt zou kunnen komen dat ze er niets van terecht brengen. Maar het is constant heel, heel hard werken geweest om de zaak op orde te krijgen en dan is een opstekertje een fijn gevoel. En een teken dat je op de goede weg bent.
De dagfonders zitten op het oude bovenhok en dat is altijd goed geweest. Maar zoals gezegd kan een hok vanwege ouderdom veranderen. Maar door de nodige reparaties en onderhoud is dat opgelost. Je leert er wel van als je je eindelijk realiseert wat het was. De komende jaren heb ik in ieder geval weer alle tijd om de hokken op orde te brengen en te houden. Niemand die me daar nog vanaf brengt.
Het keukenhok heb ik nooit echt goed naar mijn zin kunnen krijgen. De Oud-Hollandse pannen en het dakraam waren een verbetering. De kranten onder de onderste rij pannen heb ik toch maar weer verwijderd omdat het naar mijn gevoel niet fris genoeg was. Vorige week heb ik blokjes onder de onderste rij pannen gelegd samen met een strook triplex om de lucht omhoog te geleiden. Iets beter maar nog niet goed genoeg. Toen de kranten achterin onder de golfplaten uitgehaald: beter! Zaterdagmorgen toen de duiven niet los waren weer geëxperimenteerd met een omhoog wijzend stuk triplexplafond voorin: nog veel beter naar mijn gevoel. Zondag zag ik de doffers rustig op 1 vleugel in hun broedhok liggen: goed teken naar mijn gevoel. Als ze zich niet prettig voelen dan doen ze dat niet. En zo blijf je maar aan het prutsen.
Toch ben ik niet tevreden over de fonddoffers. Hun collega’s aan de overkant zitten altijd superstrak terwijl op het keukenhok altijd nog wel een paar veertjes rul liggen op het lijf. De duivinnen zitten wel strak. Dus wat is het dan… Ik denk dat de verluchting nu redelijk ok is alhoewel het ’s morgens en ’s avonds aanpassen blijft met iets open en dicht doen. Maar dat geeft niet. Ook is hier en daar de mest wat aan de dunne kant. Stress? Of toch wat cox? Of wat licht het geel? Of ? Ik heb ze maar eens getrakteerd op een good old BS kuur en dan kunnen we zien of ze strakker trekken en of de mest betert.
Maar misschien moeten ze wel op hun tenen lopen. Eerst gaan de dagfonders eruit en moeten ze er heel hard achteraan om de vertrekkende koppel in te halen. Vervolgens moeten ze flink aansloffen om het tempo bij te kunnen benen. Het zijn per slot van rekening heel andere duiven. Ik vind ook dat ze na het wegtrekken te snel terug zijn. De fondmannen duiken het hok in terwijl hun collega’s van de overkant er nog eens een keer extra vandoor gaan. Dat zou ook een reden kunnen zijn. En dan zitten hun dames natuurlijk achter de schuifdeur in de afdeling ernaast. Daar zaten wat kieren die erg interessant waren maar dat is inmiddels ook aangepast. Het gros van de fonddoffers bevalt me qua gedragingen niet echt. Gewoon duiven die niet op het weduwschapsysteem zijn geselecteerd. Maar na 2 vluchten zijn er nog geen uitvallers en dat was vorig jaar wel anders. Gelijk de helft weg. Dus de conclusie van te weinig ervaring als jong was wel juist.
De duivinnen krijg ik steeds beter in de hand. Zaterdag 1 week geleden heb ik na de vlucht het elastiek aangebracht en dat inmiddels 2x opnieuw gespannen omdat nieuw elastiek kennelijk toch uitrekt. Nu staat het superstrak en zitten de dames de hele dag keurig op hun schabje te wachten totdat ze naar buiten mogen. Geen geklooi meer op de vloer en dat is een hele winst. Eentje had er toch nog een richeltje gevonden om half op te hangen en het dofferhok in te kunnen gluren. Dat is opgelost. Schoonmaken gaat wat moeilijk tussen het elastiek door maar dat weegt niet op tegen het voordeel dat de dames van de vloer af zijn.
Het binnenlopen in het voorportaaltje door de dringers heen richting elastiek/voertafel was nog wat niet naar mijn zin ging. Dus heb ik onder de dringers een naar beneden klappend triplexplankje gemaakt om dat te vergemakkelijken. Dat is goed gelukt. Nu huppelen ze vlot achter elkaar naar binnen en meteen de hok om de voertafel op. Daar ligt dan wat snoep plus grit klaar en daar willen ze wel snel naar toe als de klep open gaat.
Het voeren op de voertafel is een heel plezierige bezigheid. De dames houden je goed in de gaten en zijn lekker narrig op elkaar. Vechten om iedere korrel die ik laat vallen. Pikken aan je handen om meer. Het systeem begint me te bevallen. Ik heb nog niet eerder een dergelijk contact gehad toen ik met duivinnen op weduwschap speelde. En ze presteren(lees ze zijn vlot allemaal thuis) naar behoren ondanks dat het fondduivinnekes zijn. Eentje is al 2 weken laat en die krijgt een weekje rust.
Ik ben benieuwd waar nu het schip zal stranden of dat ik ze aan de gang kan houden tot het einde van de rit. Ik heb er nu 13 koppels op zitten en er kunnen er 20 zitten, maar voor 20 duivinnen is het aan de krappe kant. Er zitten nog steeds de oude duivinnenbakken in waar ik ze in kon opsluiten, maar dat was niet voor vervolg vatbaar. Als die eruit zijn dan geeft dat zeker ruimte voor 20 dames. Maar eerst eens zien hoe het van het begin tot het eind gaat.
Over het trainen ben ik nog helemaal niet tevreden. Al na 5 minuten zouden ze al weer naar binnen willen. De eerste keer dat ik ze 3 handjes voer gaf en toen losliet gingen ze gelijk anderhalf uur. Maar nu trappen ze er al niet meer in. Met behulp van de vlag gaan ze nu wel een vol uur, maar trainen is het nog niet echt wat ze doen. Ze kunnen het wel want op nest gaan ze gemakkelijk anderhalf uur. Iemand die bruikbare suggesties voor me heeft?
De jongen doen het naar wens. Een week geleden heb ik de laatste jongen bijgeplaatst en die zitten inmiddels parmantig bovenop het dak. Nog 2 weken en dan zijn ze aan de beurt. Dan gaan de bezem en de bal omhoog en moet er toch echt getraind worden. Dan is het begin mei en hoog tijd dat de bende allemaal vliegt en kunnen we met de selectie beginnen. Slecht vliegen, niet vliegen of wat dan ook betekent geen pardon. Er mag er geen eentje zijn die de koppel remt. Dan is het tijd voor hun enting en over een goede maand mogen ze al aan de opleermand ruiken.
Ik heb toch wel wat last van de zaadjes van de berkenboom gehad. Met de noordoostenwind waaide het dak hartstikke vol met de sliertjes met zaadjes. En die hebben alle aandacht van de jonge gasten. We hebben nu dus wat last van jongen die niet luisteren. Eens kijken hoe dat gaat.
Beneden ga ik nog een clubje van een stuk of 25 jongen spenen die ik hoop op tijd op de rit voor de vluchten te krijgen. Daarna speen ik er nog een 30 tal bij van koppels waar ik pech mee had of van heel oude koppels die wat moeilijk op gang kwamen. Dan is het klaar.
De kwekers zitten dus op hun laatste broedsel waar ik nog wat mee kan op de vluchten. Daarna gaat er nog wat weg voor bonnen en voergeld voor het komende seizoen. De hele oudjes beginnen nu last van slijtage te krijgen en wat er nog van komt ga ik doorhouden als het de moeite waard is. Dan gaat het toch tijd voor afscheid worden vrees ik. De kwekers zullen vroeg worden gescheiden want ik wil nog vroeger koppelen. In oudere jongen zie ik toch meer voordelen. En kan ik gemakkelijker met de 3e ronde spelen. Duiven je bent er altijd druk mee! Gaat het goed dan geeft het veel plezier!
Steven van Breemen.
